Założycielka
« Kobieta przyszłości ewangelicznej » (Jan Paweł II)
Narodzenie się jej powołania w rodzinie
Urodzona 14 maja 1820, Ludwika de Montaignac, piąta z sześciorga dzieci, odkrywa Miłość Boga w rodzinie. Kiedy zrobi coś złego, będąc z natury wrażliwą, przeprasza mówiąc: « Przebacz mi, będę cię bardzo kochała ».
W wieku 7 lat, zostaje głęboko naznaczona ubóstwem betlejemskiego żłóbka:
« zrozumiałam wzruszającą tajemnicę Boga - Dzieciątka ubogiego i cierpiącego… i zaczęłam je kochać ».
Po krótkim okresie przebywania w pensjonacie, gdzie jest bardzo nieszczęśliwa, Ludwika otrzymuje w Nevers od swojej ciotki i chrzestnej, pani de Raffin, głęboką formację ludzką, chrześcijańską i duchową.
Uczy się na pamięć czterech Ewangelii, aby przygotować się do pierwszej komunii.
W wieku 13 lat, łaska komunii przemienia ją: dotąd roztrzepana, staje się spokojna i refleksyjna pod wpływem Bożego działania, do tego stopnia, że musi podejmować wielkie wysiłki, aby nie popadać w zadumę, kiedy jest w towarzystwie!
«Od dnia mojej pierwszej komunii pozostawałam zawsze pod wpływem Bożego działania » zwierza się pięćdziesiąt lat później.
Jako młoda dziewczyna pasjonuje się pismami św. Teresy z Avila; w 1861 roku dodaje imię Teresa do swojego imienia.
Wieczorami, po dniach wypełnionych pracą, lubi modlić się i uwielbiać Boga psalmami Dawida, kontemplując rzekę Loarę.
Przyjaźń duchowa łączy ją z ciotką, dzięki której poznaje ślub Sercu Jezusa, za pośrednictwem klasztoru Oiseaux w Paryżu (zgromadzenie Notre Dame).
8 września 1843 Ludwika składa swój ślub: całkowity dar siebie, aby odpowiedzieć na Miłość Boga i sprawiać, żeby inni Go znali i kochali.
« Ślub Sercu Jezusa uczynił moje życie, on stworzył Pobożne Zjednoczenie. » powie po wielu latach...
2. Jej dokonania jako kobiety chrześcijańskiej
Widząc stan Francji po rewolucji francuskiej, u progu narodzin świata przemysłowego, jej ciotka tworzy w 1844 roku plan ożywienia ducha wiary i działania w społeczeństwie, które zapomniało o Miłości Boga, ponieważ nauka stała się dla niego bogiem.
Przewiduje ona sieć kobiet zjednoczonych poprzez nabożeństwo do Najświętszego Serca, mających wpływ na własne środowisko, aby je przenikać wartościami ewangelicznymi.
Niestety, nie może tego zrealizować gdyż umiera wkrótce i pozostawia Ludwikę spadkobierczynią swojego projektu.
Z tego też powodu, za radą swojego kierownika duchowego, Ludwika rezygnuje z wstąpienia do Karmelu.
Pochodząca z regionu Bourbonnais, Ludwika przeprowadza się w 1848 roku wraz ze swoją rodziną do Montluçon gdzie prowadzi różnorodną działalność z pomocą osób, które się do niej przyłączają.
Jest poruszona mizerną sytuacją, w jakiej znajdują się sieroty i zakłada w roku 1852 sierociniec w duchu chrześcijańskim.
Zostaje członkiem kongregacji Dzieci Maryi i poświęca się razem ze swoimi przyjaciółkami apostolstwu wśród rodzin robotniczych (odwiedziny, katechizacja …)
Zakłada dzieło ubogich kościołów, aby pomagać w urządzaniu i dekorowaniu kościołów wiejskich (szycie bielizny kościelnej…).
Wprowadza Adorację wynagradzającą w Montluçon i buduje, w latach 1862-1864, kaplicę, która ma przypominać o Miłości Serca Jezusa.
Organizuje rekolekcje dla mężczyzn, kobiet, dla bezdomnych, aby mogli poznać Miłość Boga i aby umacniać życie duchowe swoich towarzyszek.
Kliknij, aby zwiedzić kaplicę
Przejmuje od swojej ciotki troskę o formowanie się powołań kapłańskich: tworzy Dzieło Samuelitów, gdzie młodzi chłopcy otrzymują solidne nauczanie podstawowe oraz żyją głębokim życiem wiary, co umożliwia im późniejsze wstąpienie do małego seminarium, jeśli mają takie pragnienie.
Mianowana Sekretarką Generalną Apostolstwa Modlitwy w 1875 roku, Ludwika Teresa, pomimo choroby, która ją unieruchamia, prowadzi obszerną korespondencję duchową.
W wieku 22 lat odczuwa pierwsze objawy gruźlicy kości, kilka kuracji (w Néris les Bains) przynosi pewną poprawę i pozwala jej nawiązać ważne relacje.
Obdarzona zdolnością zawierania przyjaźni, Ludwika Teresa wprowadza nowo poznane osoby na drogę miłości Boga i poświęcenia się bliźniemu.
Jest ona bliska matkom rodzin, przyjmując na siebie wychowanie dwóch siostrzeńców i siostrzenicy po śmierci swojej siostry i szwagra.
Dzieła rozprzestrzeniają się stopniowo w diecezji Moulins i w innych regionach Francji.
3. Założenie Oblatek Serca Jezusa
Działając, aby dać poznać i pokochać Serce Jezusa, w wierności swojemu ślubowi, Ludwika Teresa próbuje jednocześnie przez dwadzieścia lat zrealizować projekt swojej ciotki polegający na utworzeniu stowarzyszenia kobiet chrześcijańskich, mocno zjednoczonych ze sobą poprzez nabożeństwo do Serca Jezusa, modlących się i działających.
Zgodnie z radami kierowników duchowych, w tym jezuitów, są podejmowane próby przyłączenia się do Adoracji Wynagradzającej Marii Teresy Dubouché (1854-1855), do Zgromadzenia Sióstr Sacré Cœur Zofii Barat (1860-1864), do Misjonarzy Najświętszego Serca w Issoudun (1865-1874).
W 1874 roku rodzi się Pobożne Zjednoczenie Oblatek Serca Jezusa z pierwszymi regułami zatwierdzonymi przez biskupa diecezji Moulins. Składa się ono z Oblatek żyjących samotnie lub w rodzinie (Oblatki Zjednoczeń i Panie Zjednoczone) oraz z Oblatek żyjących wspólnie (Oblatki Profeski).
Kliknij, aby poznać historię Instytutu OSJ
Wybrana Przełożoną Generalną w 1880 roku, Ludwika Teresa kontynuuje redakcję Konstytucji i formację Oblatek. Mistrzyni życia duchowego, jej rady są starannie dostosowywane do osób w zależności od ich sytuacji, aby wszystko przyczyniało się do chwały Bożej. Talenty, temperamenty … są wykorzystywane na służbę Panu i bliźniemu.
Dzięki jej współpracownicom, z którymi pozostaje w serdecznej więzi, otwierane są nowe domy w Paryżu, Montélimar i Lyonie po tych już otwartych w Montluçon i w Paray le Monial.
Ludwika Teresa żyje wydarzeniami świata i Kościoła, czyta codzienną prasę, przejawia wielką miłość do Kościoła i jego pasterzy.
Na słowa Biskupa z Moulins : « jestem za szacunkiem » odnośnie zasad dotyczących postu eucharystycznego, odpowiada spontanicznie: « a ja jestem za miłością » !
Po czasie wielkich cierpień i zjednoczenia z Męką Pańską, umiera 27 czerwca 1885 roku w Montluçon.
Papież Jan Paweł II ogłasza ją « Błogosławioną » w Rzymie 4 listopada 1990 roku.
Kościół rozpoznał w Ludwice Teresie :
- « wzór wiary głęboko przeżywanej i wyrażającej się w działaniu »
- « świetlany przykład tego, co może zrobić jedna kobieta dla dobra Kościoła »
- « jedną z kobiet najodważniejszych i przedsiębiorczych w rozszerzaniu nabożeństwa do Serca Jezusa. »